ಎಷ್ಟು ಸಮಯವಾಯಿತು
ವಸಂತಗಳು ಕಳೆದುಹೋದವು

ಜೀಜವೊಂದುದುರಿ
ನೆಲದೊಡಳ ಹೊಕ್ಕು
ಸಾವದಾನದೀ ತಾ
ಮೈದುಂಬಿ ನಲಿದಿಹುದು

ಸಖಲ ಸಾರವನ್ನೀರಿ
ಸಾವರಿಸಿ ಮಿಡಿದು
ಸೌಭ್ಯಾಗ್ಯದಿಂದ್ ಬೀಗಿ
ನಳನಳಿಸಿ ಬೆಳೆದಿಹುದು

ಯಾರು ಉತ್ತರೋ ಕಾಣೆ
ಯಾರು ನೀರೆರದರೋ ಕಾಣೆ
ಸೊಂಪಿನ ಬಿಂಬಕ್ಕೆ
ಕನ್ನಡಿಯು ಬೇಕೇ?

ಚಿಗುರೆನ್ನ ಚಂಚಲೆಯೆ
ಚಿಗುರೆನ್ನ ಭಾಮಿನಿಯೆ
ಚಿಗುರು ಹೆಮ್ಮರವಾಗಿ
ಸ್ಥಿರವಾಗಿ ನಿಲ್ಲು

ಕುಟಿಲ ಮನಗಳ ತಿದ್ದಿ
ನೆರಳಾಗಿ ನಿಲ್ಲು

– ವಸಂತ್ ಕೋಡಿಹಳ್ಳಿ

ಬೆಳೆಯುತ್ತೇನೆ ಜಗ್ಗದೆ
ಭೂ ಒಡಲು ಬರಿದಾಗುವವರೆಗೂ
ಮರಗಳನ್ನೇ ಕಡಿದುಮುಗಿಸುವವರೆಗೂ
ಹುಲಿ ಸಿಂಹಗಳ ಸದೆ ಬಡಿದು
ದಿಕ್ಕಾಫಾಲಾಗಿಸುವವರೆಗೂ
ಸಕಲ ಜೀವ ಸಂಕುಲಕ್ಕೂ ಕುತ್ತಾದರೂ
ಯೋಚಿಸದೆ ಸಣ್ಣಗೆ ನಗುತ್ತೇನೆ
ಖುಷಿಯಿಂದಲೇ ಕುಣಿಯುತ್ತೇನೆ

ಎದಿರು ನಿಲ್ಲುವ ಮಾತುಗಳಿಗೆ
ಒಂದಷ್ಟು ನೋಟಿನ ಮೂಲಾಮು
ಸಂಕೋಲೆ ಬಿಗಿವ ಕೈಗಳಿಗೆ
ಮಣ ಭಾರದ ಚಿನ್ನದ ಕಡಗಗಳು
ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ ನಿಲ್ಲುವ ರೋಷಕ್ಕೆ
ಹೂವಿನ ತೋಟದಲ್ಲೊಂದು
ಅಮೃತ ಶಿಲೆಯ ಸಮಾಧಿ
ಇನ್ನೇನು ಬೇಕು ಹೇಳಿ
ನನ್ನ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಯಾವ
ಕುತ್ತೂ ಬಾರದಂತೆ ಬೆಳೆಯಬಹುದು

ಸುಡುವ ಸೂರ್ಯನ ಹಿಡಿದು
ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿರಿಸಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ
ಬೆಳದಿಂಗಳ ಚಂದ್ರನ ಕರೆದು
ಚಂದಾ ವಸೂಲಿಗಾರನನ್ನಾಗಿಸುತ್ತೇನೆ
ಗಾಳಿ ಮಳೆಗೂ ಹಗ್ಗ ಬಿಗಿದು
ಹಿತ್ತಲಲ್ಲಿ ನೇತುಹಾಕುತ್ತೇನೆ
ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ನಿಲ್ಲದೆ
ನಾನಂತೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತೇನೆ

ಇಗೋ ಆಗಸಕ್ಕಾದ
ರಕ್ತ ಕಲೆಗಳ ಗುರುತುಗಳನ್ನು
ಕಂಬನಿ ಮಿಡಿದು ತೋರುತ್ತಿದೆ
ನಕ್ಷತ್ರಗಳು ತಲೆಸುತ್ತಿ ಬೀಳುತ್ತಿವೆ
ಜಗವೆಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲೋಲ ಕಲ್ಲೋಲವಾಗುತ್ತಿದೆ
ಆದರೇನಂತೆ!
ನನ್ನ ಬಳಿ ಮೂಲಾಮುಗಳಿಗೇನಿಲ್ಲ ಬರ
ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ನಾನು ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ
ನಿಲ್ಲದೇ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ

ಹುಚ್ಚು ಮನ ಉಸಿರಾಡುವವರೆಗೂ
ಬಿಚ್ಚು ಆಸೆಗಳು ಮಿಸುಕಾಡುವವರೆಗೂ
ನಾ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿಯೆಂಬ ಜಂಭ
ಸರ್ವತಾ ನನ್ನಲ್ಲಿ ನೆಲೆನಿಲ್ಲುವವರೆಗೂ
ನಾನಂತೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ
ನನ್ನ ಸರ್ವ ಅಧಿಕಾರದ ಗತ್ತನ್ನು
ಲೋಕಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿಸಿಹೇಳುತ್ತೇನೆ
ಯಾವುದನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತೇನೆ

ವಸಂತ್ ಆರ್ 

ಯಾರೋ ಬರೆದಿಟ್ಟ
ಆ ನಾಲ್ಕು ಸಾಲುಗಳು
ಕವನವಾಗುತ್ತಂತೆ
ಎಷ್ಟೊಂದು ವಿಪರ್ಯಾಸ
ನನಗೆ ನಂಬಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ
ನೀವಾದರೂ ಹೇಳಿ
ಅದು ಕವನವ ಎಂದು?

ನೆನ್ನೆಯಷ್ಟೆ ಬರೆದಿದ್ದ
ಹತ್ತಾರೂ ಪುಟಗಳನ್ನು
ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ವಾಚಿಸಲು ಹೊರಟಾಗ
ಎಲ್ಲರು ಗೊಳ್ ಎಂದು ನಕ್ಕರು
ಕಥೆಯೊಳಗಿನ ಕವನವೆಂದರೆ
ಇದೇನ ಮಗು?
ಹತ್ತಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು
ನನ್ನತ್ತ ದಾವಿಸಿದವು

ನಾನು ಮೌನವಾದೆ
ಉತ್ತರಿಸಲು ತಡವರಿಸಿದೆ
ಏಕಾಗ್ರತೆಯ ನೆಪವೊಡ್ಡಿ
ಅಲ್ಲಿಂದ ನಿರ್ಗಮಿಸಿದೆ
ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ
ಯಾವುದು ಕವನವೋ?
ಯಾವುದು ಕಥೆಯೋ?
ನಿವಾದರೂ ಹೇಳಿ
ಕಥೆಯೆಂದರೆ ಏನೆಂದು?

ಸಭೆಯಲ್ಲಿನ
ನನ್ನ ಮಾತುಗಳಿಂತಿದ್ದವು
ಕನಸುಗಳ ಕದ್ದು
ಬಯಕೆಗಳ ಹೊದ್ದು
ನೆನಪುಗಳ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ
ಗಾಢವಾಗಿ ನಿದ್ರಿಸುವುದು
ನಾಳೆಯೆಂಬುದು ನೆಪವಷ್ಟೆ
ನೆನ್ನೆಯೆಂಬುದು ಯೋಚನೆಯು
ಆ ನಾಲ್ಕು ಸಾಲುಗಳು
ಕವನವೆಂದರೆ
ಈ ನನ್ನ ಪದಗಳು ಖಂಡಿತ
ಕಥೆಯಾಗಲೇ ಬೇಕು

ಸಭೆಯಲ್ಲಿನ ನನ್ನ ಸಾಲುಗಳು
ಕಥೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ
ಕವನವೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ
ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಕವಿಯಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

by: ವಸಂತ್ ಕೋಡಿಹಳ್ಳಿ

ಆಗಸದ ತುಂಬಾ
ಆಸೆಗಳ ನೇತುಹಾಕಿದ್ದೆ
ನನಸಾಗುವ ಸಮಯಕ್ಕಾಗಿ
ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದೆ
ಮಿಂಚೊಡೆಯಿತು ಮಳೆಸುರಿಯಿತು
ಎಲ್ಲವೂ ಬಿದ್ದು
ನೀರಲ್ಲಿ ಕೊಚ್ಚಹೋಗಿವೆ
ಹೇಗೆ ಹುಡುಕಲಿ ಹೇಳಿ
ನನ್ನ ಆಸೆಗಳನ್ನು?

ಅವಳ ಹೃದಯ ಅದ ಮಾಡಿ
ಬಯಕೆಗಳ ನೆಟ್ಟಿದ್ದೆ
ಚಿಗುರೊಡೆದು
ಮೊಗ್ಗು-ಬಿರಿಯಬಹುದೆಂದು
ಪೊರೆಕೆಯಿಂದ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ
ಗುಡಿಸಿಹಾಕಿದ್ದಾಳೆ
ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಯ ಬಯಕೆ!
ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಯ ಚಿಗುರು!

ಜಗತ್ತಿಗೇ
ಬುದ್ದಿಹೇಳ ಹೊರಟಿದ್ದೆ
ಶಾಂತಿಯಿಂದಿರಿ
ಸಂಯಮ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಿ
ನಾವು ಮನುಷ್ಯರು!
ಜಾಡಿಸಿ ಒದ್ದರು
ಒಟ್ಟನಲ್ಲಿ
ನಾನು ಗಾಂಧಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ
ಬುದ್ದ ದಾರಿತೋರಲಿಲ್ಲ

ಈಗಷ್ಟೆ ಕವನ ಬರೆಯಲು
ಕುಳಿತಿದ್ದೇನೆ
ನಾನು ಕವಿಯಾಗಬೇಕಿದೆ
ಯಾರೂ
ತೊಂದರೆ ಕೊಡಬೇಡಿ
ನನ್ನ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು
ನಾನೇ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ
-ವಸಂತ್ ಕೋಡಿಹಳ್ಳಿ 

ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನು ಮಾರಲಿದ್ದೇನೆ
ಕೊಳ್ಳುವವರ ಇಚ್ಛಗನುಸಾರವಾಗಿ
ತಕ್ಕ ಬೆಲೆ ನಿಗಧಿಪಡಿಸಿದ್ದೇನೆ
ಯಾರೂ ಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ
ದಯಮಾಡಿ ಇವುಗಳನ್ನು ಕೊಂಡುಹೋಗಿ

ನನ್ನ ವಸ್ತುಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಇಂತಿದೆ,
ಉಪ್ಪರಿಗೆಯ ಮೇಲಿನ ಭಾರವಾದ ಮಾತುಗಳು
ಮನದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಉಸಿರಾಡುವ ನೆನಪುಗಳು
ಕತ್ತಲು ಕವಿದ ಹೃದಯದ ಒಳಕೋಣೆಯ ನೆರಳು
ಭಾವಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬದಲಾಗುವ ಮನಸ್ಸು

ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕನ್ನಡಿಗೆ ಮೆತ್ತಿರುವ ಬಿಂದಿಗಳು
ಮುರಿದು ಬಿದ್ದ ಬಳೆಯ ಚೂರುಗಳು
ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನು ತೆಗೆದುಕೊಟ್ಟ ಒಡ್ಡಾಣ
ತೆಂಗಿನ ಗರಿಯ ಬಾಸಿಂಗ
ಹಾಳೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟ ನವಿಲುಗರಿ

ಮುರಿದು ಬಿದ್ದ ಮನೆಯ ತಾರಸಿ
ಕಂಬಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಿರುವ ಗಾಳಿಪಟದ ದಾರ
ಉಜ್ಜಿರುವ ಹುಣಸೆ ಬೀಜಗಳು
ಜಡೆಗೆ ಮುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಂಪನೆಯ ರಿಬ್ಬನ್ನು
ಖಾಲಿಯಾದ ಗೋರಂಟಿ ಡಬ್ಬಿಗಳು

ಇನ್ನಷ್ಟರ ಸಂಗ್ರಹ ನನ್ನ ಬಳಿಯಿದೆ
ಇವುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ನೆನೆದು ಸಾಕಾಗಿದೆ
ಗತಿಸಿದ ಆಸೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮತ್ತೆ ಧಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ
ನನ್ನ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಸಲುವಾಗಿ ಯಾರಾದರೂ
ಮುಂದೆ ಬಂದು ಇವುಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳಿ
– ವಸಂತ್ ಕೋಡಿಹಳ್ಳಿ

ವಸಂತ್ ಆರ್

ಅವಳ ನೆನಪು
ಬೇಡವೆಂದರೂ ಕಾಡುತ್ತದೆ
ಕೆಂಪು ಇರುವೆ ಕಡಿತಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ
ಬರೆಯಲಾಗದ ಕವನವನ್ನು
ಬರೆಯಲೇ ಬೇಕೆಂದು ಬೆನ್ನಿಗೆ ಬಿದ್ದ
ಬೇತಾಳನಂತೆ

ಮೌನದಲ್ಲೂ
ಮನಸ್ಸು ತಲ್ಲಣಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ
ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಅವಳ ರೂಪ
ನಿಧಾನವಾಗಿ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ
ಗಲಿಬಿಲಿಗೊಳ್ಳುವ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ
ಅಕ್ಷರಗಳು ಮೂಡುವುದಕ್ಕಾದರೂ
ಆಸ್ವದವುಂಟೇ ?

ಅವಳ ಚಂದ್ರನಂತ ನೋಟವನ್ನು
ಏನೆಂದು ಬರೆಯಲಿ
ಬರೆದೇ ಕೂಡಲೆ ?
ಹಾಗದೆನ್ನಲೆ ?
ಭ್ರಾಂತಿಯ ಬಯಲಲ್ಲಿ ಮೂಡವ
ಅಕ್ಷರಗಳಾದರೂ ಎಂತವೋ ಏನೋ ?

ಎಷ್ಟಾದರೂ ಸರಿ ನನ್ನವಳಲ್ಲವೆ
ಅವಳನ್ನೇ ಬರೆಯಲೆತ್ನಿಸುವೆ
ಅದು ಕವನವಾದರೂ ಸರಿ
ಕಥೆಯಂತಾದರೂ ಸರಿ
ಓದಿ ತೀರ್ಮಾನಿಸುವ ಇಚ್ಛೆ
ಖಂಡಿತ ನನ್ನದಲ್ಲವಲ್ಲ
……………………………..by: ವಸಂತ್ ಕೋಡಿಹಳ್ಳಿ

ವಸಂತ್ ಆರ್